Hartslag
hartslag
Fragment
Volle maan
Niets is liever dan een kus van twee mensen op leeftijd. Waar de botten stram staan, neemt de tederheid toe. En de traagheid. En de verwondering. Dat je een boom bent die zich hartje winter in lenteblad hult. Dat de zure appel zoet smaakt. Dat er cadeautjes van boven zijn, terwijl je geloofde in een God met lege handen. Dat vroeger een zee van verrassingen herbergt. Dat de imperfectie van je oude lijf oplost in de perfectie van saamhorigheid. Dat liefde geneest, tijd uitwist, bitterheid ombuigt tot begrip. Dat het overweldigend is: zielsverbondenheid. Dat de onwrikbare, pijnlijke feiten van verlies zich hullen in een troostend rouwkleed zodat je verder kunt… Door kunt gaan met leven. Dat de ongewisse toekomst straalt: klaar en helder als een volle maan.